De herfst is begonnen en Douglas Greer levert op zijn derde album, de muziek, die weer wat dichter tegen zijn vroegere werk kruipt, al zijn we het succes van het vorige album (zie recensie) zeker niet vergeten.

Precies op het moment dat de eerste herfststorm begon dook Douglas Greer, vrijwel uit het niets, op met een nieuw album. Het is een album dat doet denken aan de country en rock uit de jaren zeventig, zoals op het vorige album en weer wat meer klinkt als zijn debuutalbum, al stamt deze plaat, "Just a Man", uit 2006 en stond twee maanden op nummer 1 van de European Americana Chart. Maar ook de opvolger "Baja Louisiana" uit 2016 prijkte een lange tijd op deze chart, die nog steeds wordt samengesteld door kenners en liefhebbers van Americana uit de Europese muziekwereld. En ik kan u nu reeds verzekeren dat volgende maand zijn nieuwste album "My Last Storm" zeker terug te vinden is in de bovenste regionen van deze EAC chart. Want Douglas is het succes van het vorige album zeker niet vergeten, en kleurt de songs op zijn nieuwe album ook weer prachtig in. Het zijn songs die hier en daar herinneren aan de roots rock uit een verleden, maar hij heeft ook eigentijdse accenten verstopt in zijn muziek. De instrumentatie is prachtig, de zang is karakteristiek en de songs zijn niet alleen aangenaam, maar ook bijzonder mooi. En ze worden alleen maar mooier.

Zijn vorige albums "Just a Man" en "Baja Louisiana" behoren als je het mij vraagt tot het beste dat de Amerikaanse rootsmuziek de afgelopen jaren heeft voortgebracht en ook man’s nieuwe plaat, dat pas verscheen mag er weer zijn. Douglas Greer heeft zich inmiddels in Texas gevestigd, waar ook zijn derde plaat "My Last Storm" werd opgenomen in Mark Hallman Congress House Studio in Austin, en dit in een gezamenlijk productie met Andre Moran. Naast onze geliefde singer-songwriter horen we Richard Bowden op viool, en zijn David Grissom en Bradley Kopp op elektrisch gitaren naast Mark Hallman (drums, bas, gitaar, accordeon, piano en keyboards) zoals op zijn vorig album terug van de partij. De plaat ademt, net als voorganger, de sfeer van het Zuiden van de Verenigde Staten maar is ook een stuk veelzijdiger dan deze zo geprezen voorganger. Alle songs op de plaat klinken fantastisch, zijn mooi uitgewerkt en in veel gevallen voorzien van verrassende uitstapjes. Douglas Greer richtte zich een paar jaar geleden nog vrijwel uitsluitend op country en folk, maar verwerkt inmiddels net zo makkelijk invloeden uit de red dirt country, rock en bluegrass. Persoonlijke ervaringen die hij heeft opgedaan tijdens zijn jeugd en het leven aan de Texaanse Golfkust bij de grens met Louisiana kleuren de teksten op "My Last Storm" en maken van deze plaat een hele emotionele plaat. Zo verhaalt hij in de titeltrack (zie video) naar de stormen die met enige regelmaat over zijn streek razen en in het openende en rockende "My Bible and My Gun" (zie video) weet hij meteen de Bijbelse verheerlijking over de Amerikaanse wapenwetgeving aan te kaarten.

Douglas Greer klinkt niet alleen geëmotioneerd, maar ook geïnspireerd, wat een serie geweldige songs oplevert. Het zijn songs die hier en daar herinneringen oproepen aan het vroege werk van Steve Earle, maar ook Bruce Springsteen, Townes van Zandt, en zelfs Gram Parsons duiken hier en daar op als vergelijkingsmateriaal. Maar het is vooral zijn persoonlijke vertelstijl wat hem onderscheidt in het genre. Zelf zegt hij: "When I was a kid, I always kept a diary and liked to write about what was happening to me at the time. As a songwriter, I like to think there’s a part of me and my experiences in everything I write"... dit alles zegt veel over de kwaliteit van de nieuwe plaat van Douglas Greer. "My Last Storm" is niet alleen veelzijdiger dan zijn voorganger, maar klinkt in muzikaal opzicht ook een stuk volwassener. De meeste songs steken bijzonder knap in elkaar en verwerken bijna achteloos de meest uiteenlopende invloeden. Omdat volgens mij Greer ook nog eens beter is gaan zingen en bovendien zijn songs weet te vangen in soms wel messcherpe teksten groeit "My Last Storm" in no time uit tot de beste plaat die Douglas Greer tot dusver heeft gemaakt. Iedereen die zijn vorige platen kent weet wat dit betekent voor het niveau van de nieuwe plaat. Absoluut een van de meest aansprekende releases van het moment. Het is dan ook een schande dat we er tot dusver zo weinig over lezen.